Ποιοι και πώς θα επωφεληθούν από το "νέο δόγμα" Αθήνας-Πεκίνου.

Του Ηλία Γ. Μπέλλου 
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί φύση και θέση σε "αιχμή του δόρατος" της κινεζικής εμπορικής επίθεσης στην Ευρώπη. Και η επίθεση αυτή αφορά την εισαγωγή προϊόντων από την Ασία με ελληνικά κινεζικά και άλλα ποντοπόρα μέσω του Σουέζ, την εκφόρτωση τους στον Πειραιά, την μεταφόρτωση τους στο τραίνο ή σε μικρότερα πλοία και την προώθησή τους προς την Ευρώπη. 


Αυτό γίνεται ήδη και αναπτύσσεται και για αυτό το λόγο η Coscο, με τις πλάτες του Πεκίνου, διεκδικεί τόσο την επέκταση της παραχώρησής της εδώ με νέα επένδυση όσο και την καταστατική πλειοψηφία του ΟΛΠ στον σχετικό διαγωνισμό κόντρα σε Αμερικανούς, Ευρωπαίους και Ασιάτες συνυποψήφιούς της. Και η άνοδος αυτή του Πειραιά που αντικατοπτρίζεται στους ρυθμούς ανάπτυξης της κίνησης εμπορευματοκιβωτίων -που έχει θέσει σε τροχιά το λιμάνι προς την κορυφή της Μεσογείου- υπονομεύει τα λιμάνια των χωρών του βορρά. Και αυτός είναι ο λόγος που έχουν ανοίξει, όχι μία, αλλά δυο ευρωπαϊκές έρευνες από την Κομισιόν με πολυετείς γραφειοκρατικές καθυστερήσεις που θα τις ζήλευε ακόμα και η ίδια η Ελλάδα. 

Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτός είναι και ο λόγος που ο πρωθυπουργός επεσήμανε χθες δηκτικά ότι «η Ευρώπη πρέπει να αντιληφθεί ότι η Ελλάδα είναι φυσικός κρίκος μεταξύ των δύο ηπείρων». Όμως αυτό είναι το μισό έργο. Το άλλο μισό έχει να κάνει με «πολλά ακόμη (βήματα) τα οποία συζητούνται και προωθούνται» όπως ανακοίνωσαν χθες οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Κίνας. Και αυτό που εννοούσαν είναι, προφανώς, η δημιουργία μεγάλων κέντρων αποθήκευσης και διαμεταφορών και σε επόμενη φάση, ίσως και συναρμολόγησης και ελαφριάς μεταποίησης κινεζικών προϊόντων σε ελληνικό, και άρα ευρωπαϊκό με ότι αυτό συνεπάγεται, έδαφος. Και για να προσθέσουν άλλον ένα ακόμα ευαίσθητο για την Ευρώπη κλάδο στις διμερείς τους συμφωνίες Αθήνα και Πεκίνο άνοιξαν και το θέμα της ενέργειας το οποίο μπορεί να πάει πολύ πέρα από την ηλεκτροπαραγωγή αν δει κανείς προσεκτικά τις συμφωνίες που υπεγράφησαν και οι οποίες «μυρίζουν» ακόμα και έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. 



Για να προσφέρει σε αυτή τη σχέση το Πεκίνο, και να πάρει το προγεφύρωμα τους την Ευρωπαϊκή Ήπειρο, προσφέρει χρηματοδοτήσεις σε εφοπλιστές που ναυπηγούν καράβια τους στην Κίνα, προωθεί τις ελληνικές εξαγωγές αγροτικών και ορυκτών προϊόντων, επενδύει σε ακίνητα, στην τεχνολογία, στην ενέργεια, δηλώνει πως θα είναι αγοραστής ελληνικών ομολόγων όταν η χώρα ξαναβγεί στα αγορές και ζητά να επενδύσει στους σιδηροδρόμους, στις υποδομές όπως και στα αεροδρόμια και στον τουρισμό. «Θα κοιτάξουμε να ερχόμαστε λίγοι λίγοι» αστειεύτηκε στον Α. Σαμαρά ο ομόλογος του Li Keqiang, ηγέτης ενός κράτους δισεκατομμυρίων κυριολεκτικά πολιτών, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός του είπε πως περιμένουμε 20 εκατομμύρια τουρίστες ή δυο για κάθε έλληνα φέτος. Το περιστατικό αναφέρεται προφανώς ως χαρακτηριστικό της δυνητικής συνεισφοράς του κινεζικού τουρισμού. Και σε όλα αυτά φαίνεται πως η ελληνική ιδιωτική πρωτοβουλία μπορεί να βρει πεδίο δόξης λαμπρό. Αθόρυβο αλλά σημαντικό αποκαλύφθηκε από κινεζικούς κύκλους πως είναι και το έργο της Γενικής Γραμματείας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών αλλά και του Enterprise Greece αμφότεροι εκ των οποίων οι φορείς αυτοί έχουν πλέον με την κινεζική βοήθεια ανοίξει τους διαύλους επικοινωνίας για να μπορέσουν ελληνικές επιχειρήσεις να ανοιχτούν στην τεράστια κινεζική αγορά τώρα που το κλίμα στις σχέσεις των δυο χωρών είναι ευνοϊκό. 

Ενδεικτικά αναφέρεται πως με την ευκαιρία της επίσημης επίσκεψης του Κινέζου Πρωθυπουργού Li Keqiang στην Αθήνα υπεγράφησαν δεκάδες συμφωνίες δυνητικής αξίας άνω των 6,5 δισ. δολ. όπως σημειώνουν μέλη της κινεζικής αποστολής στην Ελλάδα. 

Πηγή:www.capital.gr